بررسی آزمایشگاهی ترومبوژنیسیته آلوگرفت های شریانی پس از انجماد
ضرورت انجام طرح: علی رغم فرآیندهای استریلیزاسیون مدرن، درمان های آنتی بیوتیکی و درمان زخم، مدیریت عفونت های عروقی یک چالش بزرگ برای جراحی عروق باقی مانده است. استفاده از آلوگرافت عروقی منجمد شده می تواند یک گزینه درمانی عملی در این موارد باشد. از طرفی آلوگرافت عروقی برای تسهیل بازسازی جزئی پیوند کبد در پیوند کبد اهداکننده زنده در حال انجام است. در بیماران پیوند کبد، آلوگرافت‌های عروقی برداشت شده از اهداکنندگان عضو منبع اصلی پیوند عروقی هستند که شامل شریان و ورید ایلیاک، شریان و ورید فمورال، ورید اجوف تحتانی، آئورت، ورید صافن بزرگ و دیگر شریان‌ها و وریدهای بزرگ هستند که این آلوگرافت‌ها در بانک‌های بافتی به صورت منجمد نگهداری می‌شوند. انواع عروق قابل برداشت از فرد مرگ مغزی عبارتند از قوس آئورت و descending thoracic aorta، آئورت، aortoiliac conduit، مجرای آئورتیلیاک، شریان های ایلیاک و شریان های فمورال. علیرغم استفاده بالینی آلوگرفت های عروقی، هیچ دستورالعمل قوی مبتنی بر شواهد در مورد تولید و استفاده از بافت‌های عروقی منجمد شده تاکنون صادر نشده است. علی رغم وجود استراتژی‌های مختلفی بر مبنای انجماد، اطلاعات محدودی در مورد رابطه بین کیفیت آلوگرافت و زمان ذخیره سازی و انجماد آنها در دسترس است. وانگ و همکاران، که پیوند کبد اهداکننده زنده را مورد بررسی قرار دادند، هیچ تفاوتی در باز بودن پیوندهای عروقی برای بازسازی جریان خروجی یا بازسازی پیوند کبد بین آلوگرافت های ایلیاک با زمان ذخیره انجماد کمتر یا بیشتر از یک سال پیدا نکردند. با این حال، در گزارش های قبلی در خصوص استفاده از آلوگرافت، آلوگرافت های ذخیره شده برای کمتر از ۶ ماه پس از انجماد در بازسازی شریانی اندام تحتانی موثرتر واقع شده بودند . وقوع انسداد زودهنگام (در عرض ۳۰ روز) آلوگرافت ها در محدوده وسیعی بین ۰-۱۷ متفاوت است ، که می تواند در اثر عوامل متعدد، مانند محل آناتومیکی پیوند یا کیفیت پیوند باشد. باز بودن و عدم انسداد آلوگرافت‌های پیوند شده به شدت به حفظ مقاومت ذاتی دیواره سرخرگ بستگی دارد، یعنی ظرفیت آلوگرفت در جلوگیری از تشکیل لخته خون داخل عروقی، که همراهان اصلی آن پلاکت‌ها و فیبرین هستند. با این حال، رسوب پلاکتی و تولید فیبرین توسط سیستم انعقاد پلاسما از عوامل ضروری عملکرد هموستاتیک دیواره عروق. برای جلوگیری از خونریزی در محل پیوند کامی باشند. بنابراین، تولید بهینه و کنترل کیفی آلوگرافت ها در جراحی عروق نیازمند اصلاح تعادل پتانسیل ترومبوژنیک و هموستاتیک آلوگرافت های اعمال شده است. در راستای این نیاز، هدف از این مطالعه بررسی اثرات انجماد و مدت زمان نگهداری بر رسوب پلاکت ها و فیبرین در دیواره عروق به عنوان شاخص ترومبوژنی آلوگرافت های شریان آئورتی و فمورال می باشد. از طرفی اثرات انجماد و مدت زمان نگهداری آلوگرفت های عروقی بر روی ساختار دیواره شریان ها با استفاده از آنالیز حرارتی(DSC) Differential Scanning Calorimetry و بررسی های پاتولوژیکی بررسی خواهد شد.
مجری طرح: دکتر عارفه جعفریان
ارسال نظر