شیوع جهانی آلودگی باکتریایی آلوگرافت های استخوان: یک مطالعه ی مروری سیستماتیک و متاآنالیز

خلاصه ضرورت اجرای طرح: در سال ۲۰۰۱ پس از گزارش یک مورد مرگ غیرمنتظره در گیرنده یک پیوند آلوگرافت اسکلتی-عضلانی آلوده به باکتری کلستریدیوم در در ایالت متحده امریکا، اهمیت آلودگی باکتریایی آلوگرافت ها اولین بار بوسیله مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها (CDC)، مورد توجه قرار گرفت.
امروزه با توجه به اینکه استخوان یکی از فراوان ترین اعضای پیوندی انسان می باشد، احتمال آلودگی های باکتریایی آلوگرافت های استخوان در طی پروسه های فراوری عضو، به عنوان یک عامل نگران کننده و تهدید کننده بهداشتی در گیرندگان پیوند مطرح است. بنابراین درک شفاف تری از میزان شیوع و نوع آلودگی باکتریایی آلوگرافت های استخوان، یک نیاز ضروری می باشد. آگاهی از این موضوع می تواند به کنترل و مدیریت آلودگی آلوگرافت های استخوان و کاهش عفونت درگیرندگان پیوند و همچنین در بهبود روش های شناسایی آلودگی باکتریایی، استانداردهای کنترل کیفی و نوع روش هاس استریلیزاسیون عضو، کمک کننده باشد. بنابراین، درک اهمیت این قضیه، این استدلال برآورده می شود که موضوع مورد پژوهش به عنوان یک ضرورت و الویت پژوهشی مطرح می باشد. 

نتایج بدست آمده: کد ID CRD42021252848 به عنوان کد رجیستری در سایت prospero دریافت شد. از 2128 مطالعه در نهایت 17 مطالعه وارد مطاله کمی و متا آنالیز شدند. شیوع کلی آلودگی آلوگرافت های استخوان در بانک های بافتی در مطالعات وارد شده در سال های 2010 تا 2021 در حدود 12.6% ( CI95%: 10, 15.2) همراه با هتروژنیسیته I2 برابر با 97.566% تخمین زده شد. شیوع آلودگی بین سال های 2010 تا 2021 نسبت به سال های قبل از 2010 در حدود 1.36 برابر افزایش یافته بود (P = 0.000).
از لحاظ جغرافیایی بیشترین میزان آلودگی در اروپا در حدود 14.3% ( CI95%: 10.7, 17.8; I2: 97.831%) و سپس در آسیا در حدود 11.5% ( CI95%: 10.7, 21.2; I2: 97.413%) گزارش شده است. در استرالیا این درصد 5.2% ( CI95%: 4.5, 5.9; I2: 99.729%) گزارش شد. به دلیل عدم وجود مطالعات در آفریقا و ورود تنها یک مطالعه از امریکا در مطاله حاضر، متاآنالیز در زیرمجموعه موقیعت جغرافیایی برای این دو قاره قابل انجام نبود. در بررسی میزان آلودگی براساس نوع اهدا کننده، 19.9% ( CI95%: 13.5, 26.4; I2: 95.181%) آلودگی در اهدا کنندگان مرده و 7.5% (CI95%: 5.7, 9.4; I2; 94.705%) در اهداکنندگان زنده گزارش شد. (P = 0.000) در زیرگروه بررسی آلودگی براساس زمان نمونه برداری، 13.5% ( CI95%: 10.6%, 16.4%; I2: 97.874%) آلودگی در زمان فراهم آوری اعضا و 6.9% ( CI95%: 2.9 – 10.9; I2: 83.101%) در زمان کاشت بافت در بدن گیرنده گزارش شد.(P = 0.000) براساس نوع استخوان، بیشترین میزان آلودگی در استخوان femur با درصد 13.2% ( CI95% 10.7, 15.6; I2: 96.608%) گزارش شد. این آلودگی در استخوان تیبیا 24.4% ( CI95%: 16.9, 31.8; I2: 83.125%) ، در استخوان فیبولا 19.7% ( CI95% 13.5, 25.8; I2: 94.375%) و در سایر استخوان ها 22.1% ( CI95% 12.1, 32.2; I2: 74.941%) گزارش شد. با استفاده از نمونه گیری با سواب، 13.2% (95% CI95%: 9.5, 17; I2: 97.389%) آلودگی و با استفاده از کاشت بیوپسی ها 6.3% (95% CI95%: 4.2, 8.5; I2: 94.897%) گزارش شد.(P = 0.000).
از میان باکتری های جداسازی شده، بیشترین آلودگی آلوگرافت های استخوان با باکتری استافیلوکوکوس اورئوس به میزان [(63.2%); ( CI95%: 55, 71.5); P = 0; I2: 91.952%] و سپس پروپیونی باکتریوم به میزان [(10.6%); ( CI95%: - 0.6, 21.7); P = 0.063; I2: 98.399%] گزارش شد. در کل، 89.7% ( CI95%: 84.6, 92.3; I2: 86.918%) از ایزوله های باکتریایی گزارش شده باکتری های گرم مثبت بودند، 8.2% ( CI95%: 5.8, 12.4; I2: 87.211%) گرم منفی بودند و در 2.1% ( CI95%: 0.009, 0.033; I2: 00.000%) نوع باکتری شناسایی نشده بود.

نتیجه گیری:  بدست آوردن اطلاعات جامع بر روی میزان آلودگی آلوگرافت های استخوان علاوه بر اینکه می تواند در به حداقل رساندن منهدم و بیرون ریزی بافت های اهدایی کمک کند، می تواند در کاهش عفونت در گیرندگان پیوند، بهبود روش های تشخیصی و استانداردهای کنترل کیفیت و انتخاب بهترین روش استرلیزاسیون این نمونه ها کمک کننده باشد.
در مطالعه متاآنالیز حاضر، میزان آلودگی کلی 12.6% بود که استافیلوکوکوس اورئوس به عنوان غالب ترین باکتری جدا شده گزارش شد.

مجری طرح: دکتر عارفه جعفریان